Wisława Szymborska - Jacyś ludzie

Kažkokie žmonės Kažkokie žmonės bėgantys nuo kažkokių žmonių. Kažkokioj šaly po saule  su kažkiek debesų. Palieka už savęs kažkokį savo viską, laukus apsėtus, kažkokias vištas, šunis, veidrodėlius, kuriuose dabar ugnis savimi gėrisi. Ant pečių neša savo puodus ir ryšulius, kuo labiau tuštėjančius, tuo kasdien vis sunkėjančius. Tyliai kažkas atsilieka, o klegėjime vyksta duonos plėšimas iš kažkieno rankų ir mosavimas kažkieno mirusiu kūdikiu. Prieš juos vis kažkoks ne ten vedantis kelias, ne tas, kurio reikia, tiltas virš upės keistai ružavos. Aplink kažkokie šūviai, tai arčiau, tai toliau, virš galvų lėktuvas truputį sukiojasi. Praverstų koks nors pabuvimas nematomais, koks nors pilkas suakmenėjimas, o dar geriau- nebuvimas tam tikrą laiką, arba ir ilgiau. Kažkas dar įvyks, tiktai kur ir kas. Kažkas išeis jų pasitikt, tik kada, kas, kiek jų bus ir su kokiais ketinimais. Jei turės pasirinkimą, gal nepanorės būt priešu ir paliks juos kažkaip dar gyvent.

Jacyś ludzie Jacyś ludzie w ucieczce przed jakimiś ludźmi. W jakimś kraju pod słońcem i niektórymi chmurami. Zostawiają za sobą jakieś swoje wszystko, obsiane pola, jakieś kury, psy, lusterka, w których właśnie przegląda się ogień. Mają na plecach dzbanki i tobołki, im bardziej puste, tym z dnia na dzień cięższe. Odbywa się po cichu czyjeś ustawanie, a w zgiełku czyjeś komuś chleba wydzieranie i czyjeś martwym dzieckiem potrząsanie. Przed nimi jakaś wciąż nie tędy droga, nie ten, co trzeba most nad rzeką dziwnie różową. Dokoła jakieś strzały, raz bliżej, raz dalej, w górze samolot trochę kołujący. Przydałaby się jakaś niewidzialność, jakaś bura kamienność, a jeszcze lepiej niebyłość na pewien krótki czas albo i długi. Coś jeszcze się wydarzy, tylko gdzie i co. Ktoś wyjdzie im naprzeciw, tylko kiedy, kto, w ilu postaciach i w jakich zamiarach. Jeśli będzie miał wybór, może nie zechce być wrogiem i pozostawi ich przy jakimś życiu.